به‌اش گفتم:‌ »تا حالا به‌هيچ زني متلك گفتي؟» ‌ـ‌ نمي‌دانم چطور اين حرف از دهن‌ام پريد.
آمده بود بنشيند كنار من سيگاري دود كند و من ناخواسته داشتم به‌بحث‌هايي كه چند روز اخير توي گودر راه افتاده بود فكر مي‌كردم. گرچه خودم از اين حرف‌ها حال‌ام به‌هم مي‌خورد اما نمي‌دانم چرا تمام فكرم را اشغال كرده بود. جدي مي‌گويم، وقتي اين‌ سوال را پرسيدم واقعا تمام ذهن‌ام را اشغال كرده بود. منظورم اين است كه پاك داشتم خُل مي‌شدم. بفهمي نفهمي اين‌حرف‌ها داشت حال‌ام را به‌هم مي‌زد. ولي به‌هر حال تاثير خودش را گذاشته بود. ظاهرا بحث‌ها جدي به‌نظر مي‌آمد اما وقتي خوب دقت مي‌كردم مي‌ديدم همه‌ي حرف‌هايي كه بعد از اظهار نظر بي‌محتواي خانم صدر گفته شده بود يك‌جور آزار دهنده‌يي عقده‌گشايي بود. منظورم اين است كه امام جمعه‌ي تهران خوب توانسته بود توجه خانم‌هاي متجدد و آقايان مطهر را از چيزهاي مهم‌تري كه اين روزها مردم درگير آن‌هستند به‌چيزهاي بي‌معنا و بي‌نتيجه معطوف كند. گفت: «آره. خيلي.» ـ و من هنوز داشتم به‌حرف‌هايي كه خوانده بودم فكر مي‌كردم. براي همين تعجب نكردم.
پرسيد: «خودت چي؟» ـ داشت با تعجب به‌ام نگاه مي‌كرد.
گفتم: «تو كه مرا مي‌شناسي. من حتا نمي‌توانم به‌صورت كسي درست و حسابي نگاه كنم.» ـ از نظر من حتا فكرش هم شرم‌آور بود.
گفت: «آره. ديده‌ام.» حرف‌ام را باور كرد.
پرسيدم: «بدترين متلكي كه تا حالا گفتي چي بوده؟» ـ ول‌كن ماجرا نبودم.
گفت: «زير سيگاري كجا‌است؟» ـ گفتم:‌ «همين‌جا.» ـ از آن‌ آدم‌هايي بود كه بايد همه‌چيز را به‌اش نشان مي‌دادي. « درست كنار دست‌ات.» ـ زير سيگار را كشيد آورد جلو. گفت:‌ «درست يادم نيست. من هميشه چرند مي‌گويم. متلك متلك است ديگر، چه فرقي دارد. اما به‌نظرم زن‌ها خوش‌شان مي‌آيد.» دود سيگارش را بيرون داد.« منظورم اين است كه بيش‌ترشان خوش‌شان مي‌آيد.»
گفتم: «بدترين جوابي كه گرفتي چي؟» ـ دود سيگارش داشت درست به‌طرف من مي‌آمد.
خنديد و گفت: « بگذار يك ماجرايي را برات تعريف كنم.ـ انگار بدش نيامده بود.
پيش‌دستي كردم و گفتم: «ماجرا را بي‌خيال. بگو ببينم بد‌ترين جوابي كه شنيدي چي بوده.» ـ دوست داشتم برود سر اصل مطلب.
گفت:‌ «خب، همين. موضوع همين است ديگر.» دوباره به‌سيگارش پك زد.
گفتم: «كوتاه كن لطفا.» ـ بگويي‌نگويي بي‌تاب شده بودم.
گفت: «يك روز داشتم از اسلام شهر مي‌آمدم تهران. حسابي هم قاطي بودم. بعد يك‌هو چشم‌ام افتاد به‌دختري كه داشت از كنار خيابان راه مي‌رفت. راست‌اش بد‌جوري آمار مي‌داد. واردي كه؟ از آن‌طرف هم همين‌جور ماشين بود كه مي‌گرفت بغل و بوق مي‌زد. من هم بُر خوردم توي‌شان. چون‌كه به خودم گفتم مگر من چي‌ام از ديگران كم‌تر است. مي‌روم ببينم چه مي‌شود. پيچيدم رفتم جلو همه وايسادم. صحنه‌يي بود واسه خودش. بايد مي‌ديدي. راست‌اش طرف خيلي خو‌ش‌گل بود. وقتي رسيد كنارم گفتم: "بيا بالا خوشگله." هيچ‌چي نگفت. راه‌اش را گرفت و رفت. به‌صرافت‌ افتادم كه عجيب تكه‌يي است. فهميدم نمي‌توانم دست بردارم. راه رفتن‌اش جور خاصي بود. منظورم اين است كه آدم را وسوسه مي‌كرد. شايد من اين‌جور فكر مي‌كردم. شايد هم بود واقعا. خدايي‌اش نمي‌دانم. دوباره رفتم دنبال‌اش. پشت سرم همين‌طور ماشين رديف شده بود. كنارش كه رسيدم با دهن‌ام بوس‌اش كردم. باز هم چيزي نگفت ولي يكهو رفت يك تكه آجر برداشت آمد طرف من. خايه‌هام حسابي جفت شد. از ماشين آمدم بيرون گفتم: " كُـ خلي تو؟"حسابي ترسيده بودم. نگاه‌ام كرد و گفت :"برو پي كارت، مي‌فهمي چه مي‌گويم، راه‌ات را بگير برو، من سوار نمي‌شوم." واايستاده بودم داشتم به‌اش لب‌خند مي‌زدم. نمي‌فهميدم تو فكرش چه مي‌گذرد. هنوز دوباره دهن‌ام باز نشده بود كه آجر را برد بالا. دست‌پاچه گفتم: "باشد بابا. بي‌خيال شو. چرا لانتوري بازي در مي‌آري؟" گفت: "‌مي‌ري يا بزنم؟" سوار شدم راه افتادم. تو آينه ديدم اي بابا، همه‌ گذاشته‌اند رفتنه‌اند. فقط من مانده بودم و او كه همان‌جا واايستاده بود. ول‌اش كردم رفتم جلوتر وايستادم. وقتي دوباره رسيد به‌ام گفت: "دوباره كه واايستادي؟" گفتم: "ببين من براي تو وانستادم. نزني شيشه‌ را داغون كني. ول كن برو."‌ بازم محل‌ام نگذاشت و رفت. ديدم اين‌جور نمي‌شود. فكر كردم حتما يك راهي دارد. رفتم جلوتر وايستادم زدم بغل شروع كردم به‌داد زدن: "يك‌نفر تهران. تهران يك نفر." اما داشتم بر و بر به‌اش نگاه مي‌كردم. دختره هم مي‌فهميد دارم چه‌كار مي‌كنم. آمد رسيد به‌ام گفت: " معلوم شد كه كُـ خل تويي، نه من." و خنديد. من هم خنديدم. گفتم: "مسافري؟" گفت: : " نه." گفتم: " من دارم مي‌روم تهران، يك نفر هم بيش‌تر سوار نمي‌كنم." همين‌جور داشت راه خودش را مي‌رفت. گفتم: "شورش را در آورده‌اي." سوار شدم رفتم دنبال‌اش. گفتم: "فقط مي‌خواهم تنها نباشم، فقط همين." وايستاد نگاه‌ام گرد. در را باز كرد و سوار شد. انگار فكرهاش را كرده بود. گفت: "بريم." سوارش كردم راه افتادم. گفت: "تا حالا پيله‌تر از تو نديدم." گفتم: "ببينم، اگر يك چيزي به‌ات بگويم ناراحت نمي‌شوي؟ گفت: "يعني چي؟" گفتم:‌ "منظورم اين است كه آجر بر نمي‌داري؟" گفت: "بنال!" گفتم: "راست‌اش من هم تا حالا كُـ خل‌تر از تو نديدم." گفت: "خفه شو." گفتم: "‌خب، اين شد يك چيزي." بعد گفتم: "دست‌كم بهتر از آجر برداشتنه." گفت: "واسه چي دنبال‌ام راه افتادي؟" گفتم: "هيچ‌چي. هميين‌جوري." گفت: "حرف‌ات را باور كنم؟" گفتم: "نه." گفت:‌"مي‌خواهي باهام ازداوج كني؟" ديدم خيلي پرت است. گفتم: "آره." گفت: "راست مي‌گي؟" گفتم: "آره." گفت: " تو كـُ خلي يا من؟" گفتم: "نمي‌دانم. چطور مگه؟" گفت: "اين‌طور به‌نظر مي‌آي." گفتم: "تو بهتر مي‌داني." گفت: "ديگه تعريف كن." گفتم: "ولي من راست مي‌گويم." گفت: "يعني واقعا مي خواهي ازدواج كني؟" گفتم: "آره." گفت: "ولي من باور نمي‌كنم." گفتم: "حق داري. چون من فقط براي يك شب مي‌خواهم." گفت: "خيلي بي‌ناموسي." گفتم: "مي‌خواهي وايستم آجري چيزي برداري؟" گفت: " نه. ـ راست‌اش من هم با ازدواج يك شبه موافق‌ام." بعد تمام راه را با هم كـُ شعرهاي اساسي گفتيم. جوري كه من اصلا نفهميدم كي رسيديم به‌ميدان آزادي و خورديم به ترافيك. گفت: "نگهدار پياده بشوم." گفتم: " چيه؟ نظرت عوض شد؟" گفت: " نه. من هنوز هم با يك شب‌اش موافق‌ام." گفتم: "پس چرا مي‌خواهي پياده بشوي؟" گفت: "مگه براي امشب مي‌خواهي؟" گفتم: "آره ديگه، پس تو چي فكر كردي؟" گفت: "باشه. ولي فعلا نگه دار. هنوز كه شب نشده."‌ وايستادم و پياده شد. نمي‌دانم چرا اين كار را كردم. همان‌جا واايستاده بود داشت دور و رش را نگاه مي‌كرد. راست‌اش يك‌جورهايي آدم عجيبي بود. كمي مكث كرد و به‌اطراف‌اش نگاهي انداخت. بعد سرش را آورد توي ماشين و گفت: "خواهر داري؟" گفتم: "آره. چطور مگه؟" گفت: "هيچ‌چي. فقط از طرف من به‌خواهرت بگو امشب جور كشي كند. بعد با هم حساب مي‌كنيم."‌ خايه نكردم چيزي به‌اش بگويم. فكر كردم اين‌بار اگر آجر بردارد حتما شيشه رو خرد مي‌كند. آكله‌يي بود واسه خودش.»
محو تماشاي‌اش شده بودم. لب‌خند مي‌زد. از آن آدم‌هايي بود كه وقتي خاطره‌يي را تعريف مي‌كنند خودشان هم غرق رويا‌هاشان مي‌شنوند. فكر مي‌كردم غرق روياهاي خودش است و براي همين ديگر چيزي نپرسيدم. سيگارش را توي زير سيگاري خاموش كرد و من براي‌اش چاي ريختم.
پرسيد: «راستي تو چرا تا حالا به‌كسي متلك نگفته‌اي؟» ـ جوابي نداشتم. فقط به‌اش نگاه كردم. به‌نظرم مي‌رسيد سوال مسخره‌يي پرسيده بود.
گفت: «من تو را مي‌شناسم. ولي قبول كن باور كردن‌اش سخت است.» ـ من نمي‌فهميدم چرا باور كردن‌اش سخت است ولي دوست داشتم مسخره‌بازي‌يي چيزي در بياورم و از اين حرف‌ها دور بشويم. داشت حرف را بر مي‌گرداند.
گفتم: «حالا چي؟» دوباره ميدان‌دار من بودم.
گفت: «يعني چي حالا چي؟» ـ بازم داشت سوال مي‌كرد.
گفتم: ـ حالا كه زن داري چي؟
ليوان چاي را برداشت. «مگه فرقي دارد؟»
قندان را سراندم طرف‌اش. «به‌نظرم خيلي فرق دارد.»
چاي‌اش را بدون قند هورت كشيد. «شايد فرق داشته باشد. اما من همان گهي هستم كه بوده‌ام. تو را نمي‌دانم. اما من فكر مي‌كنم زن‌ها از اين چيزها خوش‌شان مي‌آيد.»
يكي از سيگارهاش را برداشتم. «حتا وقتي پاره‌آجر بر مي‌دارند؟»
خنديد و گفت: «نه. آن يكي جانوري بود براي خودش.»
اولين پك سيگار عجيب به‌دل‌ام چسبيد

تازه از راه رسيده‌ام. پسرك هم تازه رسيده است. بوي گند آشغالي كه توي سطل سفيد‌رنگ تل‌انبار شده فضا را پر كرده است. پسرك با صدايي شاد و پر اشتها مي‌پرسد: «شام چي داريم؟» ـ و از پشت مرا بغل مي‌كند. مي‌دانم اگر به‌اش اجازه بدهم از سر و كول‌ام بالا مي‌رود. مي‌گويم: « گربه‌بازي در نيار، هرچيزي وقتي دارد.» ـ و خودم را از چنگ‌اش بيرون مي‌آورم.

همه‌چيز به‌هم ريخته است. توي ‌خانه هيچ‌چيز براي خوردن به‌هم نمي‌رسد. خودم دو روز است غذا نخورده‌ام. پسرك از اين موضوع چيزي نمي‌داند. به‌اش نگاه مي‌كنم تو مرا نمي‌شناسي تو مرا نمي‌شناسي و همه‌ي حواس‌ام جاي ديگري است.

دوباره مي‌پرسد: «شام چي داريم؟» ـ اين‌بار خيلي جدي است.

مي‌گويم: «هيچ.» ـ راه مي‌افتم و بي‌معطلي اضافه مي‌كنم: «ولي نگران‌اش نباش، جنگي يك‌چيزي درست مي‌كنم.»

لحن‌ام جوري است كه انگار دارم فرماني را اطاعت مي‌كنم. پلك‌هام را تنگ كرده‌ام و از لاي پلك‌هاي تنگ شده به‌اش نگاه مي‌كنم و دوست‌اش دارم. توي صدام بغض مبهمي موج مي‌زند ولي انگار اصلا با او حرف نمي‌زنم. انگار دارم جاي ديگري را نگاه مي‌كنم و مثل هميشه فكرم جاي ديگري است من به‌درد تو نمي‌خورم من به‌درد تو نمي‌خورم اما پسرك حرف مرا شنيده است. از خودم مي‌پرسم كي بود كه اين حرف را زد؟ خودش حرف خودش را به‌ياد مي‌آورد؟ پسرك مي‌پرسد: «چه‌قدر طول مي‌كشد شام آماده بشود؟» ـ صداي پسرك پر از تشويش است و به‌ساعت توي حال كه بين دو تكه‌ي پرده روي ديوار آويزان است نگاه مي‌كند. كاش هيچ وقت تو را نمي‌ديدم هيچ وقت هيچ وقت هيچ وقت و من خيلي خوب مي‌فهم‌ام كه گرسنه است. به‌خودم مي‌گويم هميشه همه‌چيز را به‌ياد داشت. حتا چيزهاي كوچك و ناچيز، حتا چيزهايي كه من هيچ‌وقت به‌خاطر نداشتم و اگر بنا بود چيزي را به‌خاطر بياورد آن‌وقت من توي اين‌كار انگشت كوچكه‌اش هم به‌حساب نمي‌آمدم. اين‌ها براي وقتي بود كه نمي‌خواست دروغ بگويد. وقتي قرار بود راست بگويد آن‌وقت همه‌چيز را آن‌طور به‌خاطر مي‌آورد كه بايد به‌خاطر آورده شود؛ نه‌آن‌طور كه واقعا بود.

مي‌گويم: «خودت را با چيزي مشغول كن تا من ترتيب غذا را بدهم.» ـ به‌يك‌ انبار ظرف نشسته‌ي توي ظرف‌شويي اشاره مي‌كنم. «دو دست كه بيش‌تر ندارم، نمي‌بيني؟»

سرش را پايين مي‌اندازد.

ـ تا كي مي‌خواهي اين‌جور زنده‌گي كني؟

سوال‌اش بي‌موقع است اما موقع پرسيدن هر سوالي عادت هميشه‌گي‌اش اين‌جوري است كه ‌چيزي را بي‌موقع مي‌پرسد. يك لحظه پيش اين‌جا نبود اما من اهميتي نمي‌دهم كه كي و چه‌طور يك‌دفعه سر و كله‌اش توي آشپزخانه پيدا شده است. از من بزرگ‌تر است و مثل آدم بزرگ‌ها سوال مي‌كند. تو مرا نمي‌شناسي تو مرا نمي‌شناسي جواب‌اش را نمي‌دهم. چه فايده دارد چيزي بگويم؟ سرش را انداخته است پايين و برادر بزرگ‌تر من به‌حساب مي‌آيد ولي توي رفتارش مثل يك برادر بزرگ‌تر نيست. مي‌گويم: «چه‌طور بعد از اين‌همه وقت به‌ياد من افتاده‌اي؟» ـ عينك‌اش را روي بيني‌اش جا به‌جا مي‌كند. ساكت است. انگار تا ابد وقت دارد. مي‌گويم: «چند سالي هست كه هم‌ديگر را نديده‌ايم و حالا هم كه آمده‌اي يك‌ريز غر مي‌زني.» ـ ظرف‌ها را تند تند آب مي‌كشم. «مگر زنده‌گي من چه اشكالي دارد؟ از ديوار كسي كه بالا نمي‌روم.» ـ ظرف‌ها را مي‌گذارم توي آب‌كش بالاي سرم. «ماست‌ام را كه از تغاز خودم مي‌خورم. نان‌ام را كه در تنور خودم مي‌پزم. سرم را كه روي بالش خودم مي‌گذارم. اين‌ها چه اشكالي دارند؟» ـ و بوي تن‌اش فكر مي‌كنم. بوي تن‌اش را حس مي‌كنم و به‌اش نياز دارم. دل‌ام مي‌خواد بغل‌اش كنم و براي هميشه در كنارش باشم. هر چند بگويد ما با هم دشمن‌ايم. هر چند بگويد تو مرا نمي‌شناسي. بگويد ما به‌درد هم نمي خوريم و از اين قبيل حرف‌ها صداي شر شر آب را مي‌شنوم. موقع ظرف‌شستن حرف‌زدن را دوست دارم. حالا چانه‌ام گرم شده است اما او ساكت است و چيزي نمي‌گويد. انگار نه‌انگار كه من دارم حرف مي‌زنم. بر مي‌گردم نگاه‌اش مي‌كنم. موهاي كوتاه شده‌اش را دوست دارم. دل‌ام مي‌خواهد دستي به‌سر و گوش‌اش بكشم. اما دست‌ام خيس است. دل‌ام مي‌خواد بغل‌اش كنم اما فرصت نمي‌كنم. مي‌گويد: «بابا تو خسته‌اي. نمي‌شود كار ديگري بكنيم؟» ـ دست‌هاي خيس‌ام را مي‌اندازم دورش و مي‌گويم: «تو برو لباس‌هات را در بيار من هم مشغول مي‌شوم.» ـ مي‌بوسم‌اش: «بار اول‌مان كه نيست.» ـ راه مي‌افتد مي‌رود. همان‌‌جور كه دور مي‌شود مي‌گويد: «لازم نيست خودت را خسته كني. مي‌توانيم يك‌چيز سر دستي بخوريم.» ـ صداش را دوست دارم كه مثل صداي خودم است و به‌ياد آخرين گفت و گويم‌مان مي‌افتم:

ـ تركيب بردباري غمگينانه چه‌قدر قشنگ است. قشنگ نيست؟

ـ قشنگ است. اما به‌هر حال فقط يك تركيب دو كلمه‌يي است. چيز عجيبي نيست. هست؟ به‌نظر من بردباري غم‌انگيز قشنگ‌تر است.

گفت: ـ نه، نيست. آن‌ يكي معناي ديگري دارد. بردباري غمگينانه چيز ديگري است. معناي ديگري دارد. آدم بيش‌تر حس‌اش مي‌كند.

براي اولين بار بود كه پسرك داشت در باره‌ي يك چيز خاص با من حرف مي‌زد و ذهن‌ من به‌سرعت به‌عقب كشيده‌ مي‌شد، به‌گذشته‌يي كه خيلي هم دور نبود. توي رفتار من چيز بخصوصي ديده بود؟ چرا داشت اين بردباري غمگينانه را به‌رخ‌ام مي‌كشيد؟ تو مرا نمي‌شناسي تو مرا نمي‌شناسي وقتي دارد دور مي‌شود با صداي بلند مي‌گويم: «سعي مي‌كنم غذا را خيلي زود حاضر كنم.»

آشپزخانه پر از ظرف كثيف است و ذهن‌ام به‌سرعت به‌عقب كشيده مي‌شود ما با هم دشمن‌ايم دشمن‌ايم دشمن‌ايم ما با هم دشمن‌ايم و خسته‌ام. شانه‌هام به‌شدت درد مي‌كنند. احساس مي‌كنم اگر نيم‌ساعت ديگر روي پا بمانم با سر به‌زمين مي‌خورم. نمي‌دانم شست‌و‌شوي اين‌همه ظرف را بايد چه‌طور تمام كنم وقتي قرار است شام را هم با سرعت آماده كنم و احساس مي‌كنم كه خيلي خسته‌ام. مي‌دانم كه او كتلت سيب‌زميني دوست دارد و من خسته‌ام اما دوست دارم براي او چيزي درست كنم كه خيلي دوست دارد.

گوشت را گذاشته‌ام توي ماكروفرو كه يخ‌اش آب شود و هنوز لباس‌هام را درست و حسابي از تن‌ام بيرون نياورده‌ام. چه‌قدر ظرف شسته نشده روي هم تل‌انبار شده است و يكي از ليوان‌هاي توي ظرف‌شويي شكسته‌است. آن‌را بر مي‌دارم مي‌اندازم توي سطل آشغال و تند و تند مشغول شستن بقيه مي‌شوم. موقع آب‌كشي يك ليوان از دست‌ام ليز مي‌خورد مي‌افتد زمين و با صداي زياد مي‌شكند. طاقت‌ام طاق مي‌شود و نوميدانه سعي مي‌كنم چيزي به‌روم نياورم. مهمان‌هام چند روز پيش رفته‌اند و من خيلي خسته‌ام و دوست دارم گريه كنم اما آن احساس شرم لعنتي مانع مي‌شود. تعطيلات تازه تمام شده‌اند و من به‌خودم مي‌گويم كاش پسرك امشب نمي‌آمد اين‌جا و من مي‌توانستم كمي استراحت كنم. ولي خيلي زود به‌خاطر فكري كه از سرم گذشته است خودم را سرزنش مي‌كنم و با سرعت بيش‌تري ظرف مي‌شورم.

به‌طور منظم مي‌آيد توي آشپزخانه و به‌قابلمه‌‌هاي روي اجاق گازي كه خاموش است سر مي‌زند و بدون اين‌كه حرفي بزند بر مي‌گردد. دل‌ام مي‌خواهد بپرسد اين‌همه سال آزگار با اين تنهايي چه‌طور سر كرده‌ام ولي مي‌پرسد: «مي‌توانم كمك‌ات كنم؟» تو مرا نمي‌شناسي تو مرا نمي‌شناسي و سوالي كه هيچ‌وقت نپرسيد حتا وقتي كه دشمن نبود به‌جوابي كه مي‌دهم فكر نمي‌كنم: «نه. خودم به‌تنهايي از پس‌اش بر مي‌آيم.» ـ از خودم مي‌پرسم چرا هيچ وقت نخواست بداند از چه چيزي رنج مي‌برم سوالي كه هيچ‌وقت نپرسيد حتا وقتي كه دشمن نبود و فكر مي‌كنم مادرم موقعي كه مرا آبستن بوده چه گناهي كرده است كه من بايد اين‌قدر سخت تقاص‌اش را پس بدهم. اين فكر مرا ياد مادرم مي‌اندازد. يكهو يادم مي‌آيد كه خيلي وقت است به مادرم زنگ نزده‌ام. چه‌قدر احمق‌ام. با مشت مي‌كوبم روي ميز آشپزخانه و پسرك مثل برق مي‌آيد سراغ‌ام و من از خواب مي‌پرم.

روي لبه‌ي تخت مي‌نشينم و عرق پيشاني‌ام را با تيغه‌ي دست پاك مي‌كنم. بدون آن‌كه فكر كنم دست‌ام را به‌طرف گوشي تلفن دراز مي‌كنم. يكي ديگر هم دست‌اش را دراز مي‌كند. برادرم روي لبه‌ي تخت كنارم نشسته است. مي‌گويد: «بگذار اول من زنگ بزنم بعد تو بزن.» مي‌خواهم به‌مادرم زنگ بزنم. او مي‌توند بعدا تلفن كند. مي‌گويد: «من هم مي‌خواهم همين كار را بكنم. بگذار من شماره‌اش را بگيرم.» ـ گوشي را ول مي‌كنم و مي‌گويم: «وقتي حرف‌ات را زدي گوشي را بده به‌من.» براي اين‌كه بفهمد جدي هستم مي‌گويم: «باهاش كار دارم.» ـ و مي‌روم توي آشپزخانه. پسرك هنوز آ‌ن‌جا‌است و دارد به‌ظرف‌هاي خالي روي اجاق خاموش ور مي‌رود. مي‌گويد: «يك‌هو گذاشتي رفتي كجا؟» ـ دست‌ام را به‌نشانه‌ي بي‌حوصله‌گي جلو صورت‌ام تكان مي‌دهم. انگار بايد چيزي را از خودم دور كنم: «متاسف‌ام، بايد زنگ مي‌زدم.» ـ مي‌گويد: «بگذار كمك‌ات كنم.» ـ يك ليوان از توي ظرف‌شويي بر مي‌دارد. ليوان را از دست‌اش مي‌گيرم و با عجله سعي مي‌كنم آن‌را بشورم. ناغاقل از دست‌ام ليز مي‌خورد مي‌افتد و مي‌شكند و من دوباره با مشت مي‌كوبم روي ميز آشپزخانه و شانه‌هام جوري تير مي‌كشد كه انگار دارد از جا در مي‌آيد. دست‌هام را مي‌گذارم روي لبه‌ي ظرف‌شويي و به‌جلو خم مي‌شوم. بعد آرام‌آرام به‌ياد مي‌آورم: حرف بزنيم؟ و دوباره به‌ياد مي‌آورم: چه‌طوري تو؟ باز هم به‌ياد مي‌آورم: من همه‌ي زنده‌گي‌ام را با تو در ميان گذاشته‌ام. مي‌شنوم: تو مرا نمي‌شناسي تو مرا نمي‌شناسي. باز به‌ياد مي‌آورم: برويم آقا؟ و با خودم تكرار مي‌كنم: كجايي تو؟ و به‌ياد مي‌آورم: ما با هم دشمن‌ايم دشمن‌ايم دشمن‌ايم ما با هم دشمن‌ايم و سعي مي‌كنم به‌ياد نياورم: تو آسمون مني و دوست دارم تكرار كنم:‌ تو را دوست دارم، تا وقتي كه هستم، حتا روزي كه نباشم و دوباره يك‌صداي زنده مي‌شنوم كه از جاي دوري مي‌آيد. حالا برادرم دارد صدام مي‌كند كه بروم حرف بزنم. گوشي را مي‌دهد دست‌ام و مي‌گويد به‌هر جا مي‌خواهي زنگ بزن.

ـ مگر خانه نبود؟

ـ هيچ مرده‌يي توي خانه‌اش نمي‌ماند.

توي سكوت هاج و واج به‌اش نگاه مي‌كنم. حرفي نمي‌زنم. سرش را تكان مي‌دهد:

ـ حواس‌ات كجا‌است؟ او كه خيلي وقت است مرده.

سر در نمي‌آورم. ادامه مي‌دهد:

ـ خانه‌ي آدم‌ مرده جاي ديگري است. آن‌جا تلفن ندارد.

خوش‌مزه‌گي‌اش گل كرده است. محل‌اش نمي‌گذارم. گوشي را توي دست خيس‌‌ام جا به‌جا مي‌كنم و سرم پايين است و چيزي حالي‌ام نمي‌شود. بفهمي‌نفهمي نگاه‌ام هم پشت پرده‌ي نازك اشك تار شده است.

مي‌پرسد: ـ حالا مي‌خواستي چيز خاصي به‌اش بگويي؟

نمي‌دانستم بايد چه جوابي بدهم. دست و پام را گم كرده بودم.

گفتم: «نه.» ـ داشتم دروغ مي‌گفتم. اما ادامه ندادم.« فقط مي‌خواستم بدانم او هم خواب مرا مي‌بيند يا نه؟ مي‌خواستم بگويد دل‌اش براي من تنگ مي‌شود يا نه؟»

برادر بزرگ‌ترم بود و من ديگر دروغ نمي‌گفتم اما مي‌ترسيدم به‌حرف‌هام بخندد براي همين بود كه داشتم دروغ مي‌گفتم كه نگفتم. وقتي حرف مي‌زدم ترسيده بودم و صدام در نمي‌آمد ولي او به‌دقت به‌حرف‌هام گوش مي‌داد. بعد چشم‌هاي نفوذ‌ناپذيرش را به‌طرف من چرخاند و گفت: «مرده‌ها دل‌شان براي كسي تنگ نمي‌شود.»‌ ـ بلند شد ايستاد. «آدم‌هاي مرده خواب كسي را نمي‌بينند.» عينك‌اش را با نوك انگشت سبابه‌اش روي بيني‌اش جا به‌جا كرد. «تو بايد اين حقيقت را قبول كني:‌ او براي هميشه مرده است.» ـ‌ مثل آدم‌هاي گناه‌كار، با صداي كسي كه انگار در يك جاي نامعلوم و در يك توافق پنهاني پذيرفته‌ است كه نبايد حرف بخصوصي را بزند، گفتم: «مي‌خواستم ببينم چرا بردباري‌اش اين‌قدر غم‌انگيز بود.» ـ صدام بعض داشت و ترسيده بودم و او مثل سايه بود. مثل سايه بي‌وزن بود. مثل سايه لغزان بود؛ گاهي بود گاهي نبود و من هميشه دوست‌اش داشتم حتا وقتي كه مي‌گفت با هم دشمن‌ايم، ما با هم دشمن‌ايم. آرام جلو آمد و دست‌اش را انداخت دور گردن‌ام. تا حالا اين‌كار را نكرده بود. توي گوش‌ام گفت: «تو هنوز هم آسمون مني.» ـ برگشتم نگاه‌اش كردم، در حالي كه چشم‌هام مالامال از اشك بود و جايي را نمي‌ديدم. گفت: «بردباري غم‌انگيز نه پدر، بردباري غمگينانه.» ـ ازش فاصله گرفتم.« همان‌جور كه خودت رفتار مي‌كني.» گوشي را پرت كردم به‌طرف آينه‌ي قدي و به صداي خرد شدن شيشه گوش دادم.

وحشيانه‌ فرياد زدم: «نه.» ـ نمي‌خواستم اين حرف را بشنوم. فرياد زدم: «توي رفتار من همچين چيزي نيست.» ـ و از خواب پريدم.

از توي حياط خلوت كوچك خانه، صداي گريه‌ي بچه‌يي مي‌آمد. من بردبار بودم و بيرون پشت پنجره باران با سر و صداي زيادي مي‌باريد و من مي‌خواستم بردبار باشم كه غمگين بودم و شب از نيمه گذشته بود. مي‌دانستم كه نمي‌توانم بدون آن بردباري غمگينانه زنده‌گي كنم كه زنده‌گي مي‌كردم و نمي‌خواستم فرياد بزنم كه زدم و همه‌چيز غم‌انگيز بود، حتا اگر او مي‌گفت غمگينانه بهتر است.

گذشته‌يي تباه شده، آينده‌يي مالامال از بي‌زاري و نفرت، و سرنوشتي كه به‌آن گردن مي‌نهم.

در دايره‌ي تنگ روزهايي كه مي‌آيند و نمي‌پايند، فقط خاطره‌‌ي توست كه مكرر مي‌شود؛ خطي طولاني، درخشان و حسرت‌انگيز كه گويي تا ابد ادامه خواهد يافت.