چرا آدم مي‌تواند تا جايي‌كه دل‌اش مي‌خواهد و در دايره‌ي حوصله‌اش مي‌گنجد در باره‌ي گل‌ها و درخت، صخره‌ها و كوه‌ها، دره‌ها و جنگل‌ها، سكوت و فرياد و بالاخره در باره‌ي تمام چيزهايي كه در زنده‌گي‌اش وجود دارند چيزي بنويسد اما اگر قرار باشد داستاني در باره‌ي خوش‌بختي و عشق بنويسد ناچار است به‌اين حقيقت دردبار گردن بگذارد كه تلاش‌اش از حد نوشتن چند سطر تجاوز نخواهد كرد؟ آيا او نويسنده نيست يا خوش‌بختي و عشق گاه به‌صورت استعاره‌هاي بي‌معنايي فهميده مي‌شوند كه حتا در چهار چوب يك داستان سطحي هم قرار نمي‌گيرند؟ بدبختي‌‌هاي انسان اغلب داستاني بس دراز دارند و بازگويي‌ي آن‌ها گاه آن‌قدر مبرم به‌نظر مي‌رسد كه معمولا اين امكان و اين فرصت را به‌شخص مي‌دهد كه تا آن‌جا كه مي‌خواهد به‌آن بپردازد. اتفاق عجيبي به‌نظر نمي‌رسد اگر وقتي در باره‌ي خوش‌بختي و عشق فكر مي‌كنيم، پيش از آن‌كه اين فرصت‌ را پيدا كنيم كه تا حدي به‌ژرفاهاي يك خيال خوش فرو برويم، دست از آن برداريم و مثل كتابي كه از فرط انتزاعي بودن اصولا به‌دل نمي‌نشيند و هيچ ارتباط مفيدي با جسم و روح‌ برقرار نمي‌كند آن‌را دور بيندازيم و بگوييم: ـ چرند است. آيا زنده‌گي جرياني يك‌سره مبتذل است و در چشم‌اندازش، «عشق» مثل زني هرزه با عرياني‌ي هوس‌انگيز اسباب تن‌اش راهي به‌سوي آن مي‌گشايد؟ چه اين‌گونه باشد چه نباشد، انگار ناگزيريم بپذيريم كه راه ديگري جز پذيرفتن واقعيت آن وجود ندارد: انسان به‌هر حال اسير طلسم دروازه‌يي است كه گشودن آن‌را وظيفه‌يي مبرم و سرنوشتي گريز‌ناپذير تلقي مي‌كند و خواه ناخواه به‌سوي آن كشيده مي‌شود. چه كسي از رفتن در پيچ و خم‌هاي اين راه ـ حتا اگر ادعا كند كه به‌گونه‌يي خاص يا به‌شكلي مبهم از نتيجه‌ي تلخ احتمالي آن هم باخبر بوده است ـ دوري مي‌گزيند؟ سهل است، كه بارها و بارها هم آن‌را به‌گونه‌يي ديگر و از راهي ديگر دل‌پذير( تو بخوان:‌ چاره‌ناپذير) مي‌يابد. زيركي سطحي آدم‌ها هميشه نتايجي يك‌سان به‌بار مي‌آورد. عشق زني سنگ‌دل و غير‌مسئول نيست، و انسان نمي‌تواند موجودي بي‌عاطفه تلقي شود؛ راه‌ها به‌تعداد همه‌ي آدم‌ها متفاوت است. انگار همين باور به‌قدر كافي قادر است كه لزوم قطعي و ضرورت انكار‌ناپذير تجربه‌هاي مكرر و نتايج يك‌سان را توجيه كند.