ـ تو خسته‌اي؟

ـ شايد! شايد هم نه!

ـ پس چرا گفتي هيچ چيز سر جاي خودش نيست؟

ـ چون هيچ چيز اين همه نقيصه را جبران نمي‌كند.

خط پهن پر كج و پيچي روي پنجره، از دل گل‌هاي بي‌رونق پرده تا روي زمين.

پرسيدم:‌ « من گناه‌كارم؟» گفتي: « آره.» و خط پهن پر كج و پيچ در نگاه‌ تو بود. پرسيدم: « چرا؟ انگار باعث شده‌ام كه تو از مرگ كسي كه نمي‌شناختم‌اش قافل شوي؟» گفتي: «نمي‌دانم.» و خط پهن پر كج و پيچ از تيغ نگاه‌ات گذشت و كاه خشك دلم را در آتشي پر دود سوزاند.

بي‌هدف به تو نگاه مي‌كردم.

ـ ازمن متنفري؟

ـ تو چرا جواب سوال مرا نمي‌دهي؟

ـ صورت سوالت را پيدا نمي‌كنم.

ـ بگو كي اين مسخره بازي تمام مي‌شود؟

ـ تو فكر مي‌كني حرف‌هاي من، هنوز هم مي‌تواند در تو اشتياق، شگفتي يا دست‌كم آرامش ايجاد ‌كند؟

گفتي: «تو گناه‌كاري.» و صداي‌ات به‌طرز وحشتناكي انكارگر بود. گفتم: «مي‌دانم، من گناه‌كارم.» و صدايم مطلقا به‌گوش نمي‌رسيد. گفتي:«نه. نمي‌داني.» و صداي‌ات به‌طرز وحشتناكي از يقين سرشار بود.

و من بي‌هدف به‌تو نگاه مي‌كردم.

ـ دل‌ام مي‌خواهد اتفاق تازه‌اي بيفتد.

ـ من هنوز هم اميدوارم اتفاق تازه‌اي بيفتد.

ـ تا وقتي اميدواري به‌انگيزه‌اش گره نخورد اتفاق تازه‌اي نمي‌افتد.

ـ تنهايي، هيچ نيازي را برآورده نمي‌كند.

ـ پس چرا ما تنهاييم؟

ـ چون با هم حرف مي‌زنيم اما حرف‌هاي هم‌ديگر را نمي‌شنويم.

خط پهنِ پر و كج و پيچ از دلِ گل‌هاي بي‌رونق پرده‌، از دل زمين تا روي پرده، و بازي‌ي نور و سايه‌ در دل چشم‌هاي تو، گاهي روشن‌، گاهي خاموش.

پرسيدي: «تو فكر مي‌كني گناه‌كاري؟» و صداي‌ات به‌طرز وحشتناكي متهم كننده بود. گفتم: «نمي‌دانم.» و صدايم به‌طرز وحشتناكي انكارگر بود. پرسيدي: «‌چرا؟ چون در خانه‌اي نشسته‌اي كه با عهد و پيمان ساخته شده اما از دريچه‌ي پنجره‌اش به‌خانه‌ي همسايه نگاه مي‌كني؟» گفتم:‌‌«نه. من به‌تو نگاه مي‌كنم.» و صدايم به‌طرز وحشتناكي مدارا گرانه بود. گفتي: «مي‌دانم.» و خط پهن پر كج و پيچ از تيغ نگاه‌ام گذشت و به‌چشم‌هاي تو نرسيد.

من مي‌دانستم چرا به‌تو نگاه مي‌كنم. تو نمي‌دانستي چرا مرا نمي‌بيني.